Hulpeloze Nederlanders

Ja hoor, daar zitten we dan. Op Aruba. Na het afscheid op Schiphol van papa, mama, Maxime, Anke en Marlijna zijn we de douane doorgelopen. Maxime is nog even meegegaan om lekker wat te drinken, super leuk. Voor we het wisten was het 12 uur en gingen we de lucht in. In het vliegtuig konden we allemaal films kijken, dus was niet bang dat ik me ging vervelen. Na 5 uur dacht ik echter dat we er al bijna waren, maar toen zaten we pas op de helft. Dan duurt 5 uur nog heeeeel erg lang. Eenmaal aangekomen stonden we met bijna 20 minuten weer buiten. Kan Schiphol nog wat van leren. In het vliegtuig had Jocintha vrienden gemaakt met een Nederlands stel. Zij kwamen op bezoek bij hun dochter die hier woont. De man boodt aan om ons een lift te geven naar het huis, aangezien zijn dochter een straat achter ons woont. Ideaal. Hierdoor hoefden wij geen taxi te regelen. Ook werden we opgehaald door de zus van de verhuurder.

Eenmaal aangekomen bij het huis kregen we uitgelegd hoe alles werkt en werden de kamers verdeeld. Ik slaap met Rosa op een kamer. Aansluitend aan de kamer hebben wij een badkamer. De andere badkamer zit op de gang. We waren super moe, maar wilden ons toch wel aanpassen aan de lokale tijd. Uiteindelijk gingen we rond tien uur (Arubaanse tijd) slapen. In Nederland was het inmiddels 3 uur 's nachts.

Na een helse nacht vol wakker liggen en kukelende hanen was het eindelijk ochtend. Ontbijt was er helaas niet, want we hadden nog geen huurauto. We moesten dus eerst bij een pinautomaat zien te komen om de auto te kunnen betalen. Probleem was hoe kom je nou bij een pinautomaat zonder huurauto? Oplossing: Speel de hulpeloze Nederlander. Binnen 30 seconden stopte er een auto om te vragen of wij hulp nodig hadden. De aardige meneer bood aan om ons naar een pinautomaat te brengen. Na even twijfelen, besloten we om in te stappen, want we zijn immers toch met z'n vieren. Aangekomen bij de pin deed de pin het uiteraard niet. Onze lift was al weggereden, maar gelukkig moest een andere man ook pinnen. Aangezien het pinnen niet lukte en wij geen auto hebben, bood de (tweede) man aan om ons naar een andere pinautomaat te brengen. Jeuj, lift nummer twee. Gelukkig deed deze pinautomaat het wel. Volgende probleem was hoe we naar het verhuurbedrijf zouden komen. We besloten het te vragen aan de bewaker van de Kooyman (de Arubaanse Gamma) daarnaast was de pinautomaat namelijk. Terwijl wij met de bewaker aan het praten waren, kwam er een man de Kooyman binnen gelopen. Hij vroeg of we hulp nodig hadden en wij legden uit wat het probleem was en vroegen of er missen een bus ging. De man bood aan om ons te brengen als we even zouden wachten. Prima! Hoppa, lift nummer 3.

Deze man vertelde ons van alles over het eiland toen we in de auto zaten en bracht ons in één keer naar het verhuurbedrijf. Daar aangekomen vroeg hij of wij zijn nummer op wilden slaan. Dan konden we hem altijd bellen als er wat aan de hand is. Wat bleek nou. Onze aardige lift nummer 3 blijkt een politieagent op het eiland te zijn! Altijd handig. Na het checken van de auto's was het tijd om EINDELIJK te gaan eten. Eerst nog even uitgevonden hoe de auto werkt. Schakelen is namelijk een drama. Ik kom terug met dikke armspieren. De eerste de beste eetgelegenheid was de Subway. Wat is dat lekker als je bijna 12 uur zonder eten hebt gezeten.

Nog even boodschappen gedaan bij de Superfoods (Jumbo) en toen naar huis gegaan. Dat was de bedoeling tenminste. We konden het huis niet echt gelijk vinden, dus hebben we twee uur rondgereden om ons huis te zoeken. Nadat we het gevraagd hadden bij een garage hebben wij het huis eindelijk kunnen vinden. Je begrijpt dat de boodschappen die achterin lagen inmiddels ontdooid of gekookt waren. Eenmaal thuis hebben we nog even gezwommen en daarna was het tijd om Iris-Ann, Lotte en Suzan op te halen.
Omdat wij heel snel het vliegveld af waren, besloten we om kwart voor zes weg te gaan, want zij zouden 10 voor 6 landen. Nadat de zus van de verhuurder de route op de grond had uitgetekend, waren Rosa en ik ervan overtuigd dat we het wel konden vinden. Verkeerd gedacht.
Plotseling reden we midden door Oranjestad heen langs allemaal winkels. Niet helemaal de juiste richting. Toch maar weer even vragen en na drie kwartier rijden, kwamen we eindelijk bij het vliegveld! Hallelujah. Ik was doodsbang dat die meiden al dik een halfuur zaten te wachten op ons. Gelukkig kwamen de meiden net de hal uit toen ik aan kwam lopen! Nog even gepast en gemeten met de koffers. Mijn auto was namelijk te zwaar waardoor hij niet startte.
Bij thuiskomt nog maar een keer gezwommen en daarna lekker gegeten met dank aan Jocintha en Carlijn.

Inmiddels zitten we weer lekker aan het zwembad en gaan we zometeen nog een Arubaanse simkaart kopen. Gelukkig hoeven we nu niet meer de hulpeloze Nederlander uit te hangen, want dit kunnen we nu gewoon halen met onze eigen auto's.