OF je loopt door OF je blijft staan.

Bij voorbaat bied ik alvast mijn excuses aan voor eventuele taal- en/of stelfouten in dit verslag. Terwijl ik dit typ, heb ik een 24 uur durende reis achter de rug en heb ik moeite mijn ogen open te houden, maaaaar daar laten we ons niet door uit het veld slaan. Deze blog schrijf ik over New York, omdat ik wat daarvoor allemaal is gebeurd allang vergeten ben. En New York was een ware soap.

Het begon allemaal vorige week woensdag. We wilden de bevestiging van onze vliegtickets voor de zekerheid toch maar even printen, ondanks dat dit eigenlijk niet hoefde. Dus daar gingen we om kwart voor acht 's ochtends de auto in op zoek naar een printwinkel. Die was redelijk snel gevonden dankzij de lieve mensen op Aruba. Het printen zelf was wat lastiger. Het heeft 45 minuten geduurd, ja echt waar, om 12 blaadjes uit te printen. Maar hé dan heb je wel in gekleurde laserprintjes. En dat voor maar 26 florijn (ongeveer 11 euro). Met onze printjes op zak gingen wij weer naar huis voor de laatste voorbereidingen.
Eindelijk was het dan zover. De dag dat wij (behalve onze wereldreizigster Carlijn) voor het eerst voet zouden zetten op Amerikaanse bodem. Onze taxi pikte ons keurig op de afgesproken tijd op, het inchecken verliep soepel en snel en we waren zo de douane door. Wij vonden dan ook dat we wel een lekkere lunch verdiend hadden. We hadden immers nog genoeg tijd om naar de gate te lopen. Een uur voordat we moesten boarden, besloten we naar de gate te lopen. Al lopend kwamen we in een hal terecht waar onze koffers, die we daarvoor afgegeven hadden, stonden. Beetje gek. Maar ja dan nemen we ze wel weer mee, dachten we. Toen wij doorliepen, kwamen we in een volgende hal terecht en daar zagen we de bui al hangen. De hele hal stond vol met mensen die stonden te wachten voor de hokjes van Homeland Security. O ja, die moesten we ook nog door. Ondanks de "priority" stempels die we van Carlijn hadden gekregen, moesten we toch achter in de rij aansluiten en net zoals ieder ander mens wachten. En wachten, en wachten, en wachten. Een uur later waren we dan eindelijk aan de beurt. STRESS, want ons vliegtuig zou over een kwartier de lucht in gaan en officieel zou de gate al sluiten volgens de borden. Toen we eindelijk aan de beurt kwamen, mochten we natuurlijk niet met z'n vijven maar moesten we allemaal apart. Dit ging allemaal erg chaotisch en achteraf verbaast het me dat we niet zijn opgepakt. Na een zeer uitgebreid interview in het meest gebrekkige engels ooit mochten we eindelijk door lopen. Nou ja, rennen. Door de hal op weg naar de gate. Tussen de douane en de gate was er echter nog het obstakel van de derde controle. Rosa had bij het inchecken een stickertje op haar boarding pass gekregen met extra controle. Wij mochten de koffers afgeven aan iemand die zou zorgen dat ze in het vliegtuig terecht kwamen en terwijl Rosa uitvoerig gecheckt werd, want hé we hadden toch nog vijf minuten over, zijn alle scheldwoorden de revue gepasseerd. Eindelijk was Rosa klaar en sprintten we door naar de gate. Onder aanmoediging van de rest van de vertrekkende passagiers "Run Forest. Run!" (geen grapje dit werd echt geroepen). Gelukkig kwamen we op tijd aan bij het vliegtuig en mochten we nog mee. Tot onze blijde verassing was het vliegtuig vrij leeg. De vriendelijke stewardess vertelde ons dan ook dat we allemaal wel een eigen rij mochten nemen. Ik heb nog nooit zo lekker gevlogen. Na 5 uur vliegen kwamen we aan op JFK. Amerikaanse bodem, woehoe. We konden snel van het vliegveld af en werden ook nergens meer gecheckt. Met de trein en de metro zijn we naar ons hostel gereden. Ons hostel zat naast de metro halte in de wijk Brooklyn. Niet de beste wijk, maar op zich wel prima. Hostel was netjes, maar dat mocht ook wel want ze hadden bespaard op de muren. De muren waren namelijk niet helemaal dicht. Hierdoor kon je vooral 's ochtends meegenieten met het snurken en de wekkers van anderen. Vooral die wekkers zorgden voor een klein irritatie puntje. Ze werden namelijk niet altijd uitgezet. 's Ochtends kon je daar prima douchen en toiletteren op de doorschijnende wc's die het hostel bezat. Altijd leuk om te zien wat je buurvrouw nou precies aan het doen is. Onze eerste echte dag in New York hebben we doorgebracht met een bezoekje aan de dokter, want Rosa had een gezwel op haar voet waar je u tegen zei. Na dit dokters bezoekje zijn we naar Times Square geweest. Als je Aruba gewend bent, is dit geen aanrader. Er komen echt te veel prikkels op je af. Wat een drukte, maar wel super gaaf. Vooral omdat wij met een filmster op pad waren. Carlijn werd namelijk meerdere keren aangesproken of ze een 'movie star' was. Ze heeft zelfs een interview afgegeven midden op Times Square samen met Suzan. Nog een paar mensen wilden met haar op de foto en sommigen wilden zelfs met haar trouwen. Na Times Square zijn we naar de 5 verdiepingen tellende Forever 21 geweest. Hier zou je een dagdeel voor uit moeten trekken. Ook hebben we Central Park bezocht. Super groot en toen nog lekker rustig. Door Central Park zijn we gelopen om naar 5th avenue te gaan. Ik moest en zou namelijk een tas kopen. Onderweg nog een paar unicorns tegengekomen of waren het nou toch squirrels? Aangekomen op 5th avenue bleek mijn tas toch moeilijker te vinden dan dat wij dachten. Na drie winkels bezocht te hebben, had ik dan eindelijk mijn tas gevonden! Daarna hebben we nog een aantal winkels bezocht en toen was het geld op. Onderweg naar huis in de metro kregen we een show te zien van metrodansers. Moet je natuurlijk meegemaakt hebben. Uitgeput gingen we slapen.
Donderdag hadden we weer een drukke dag voor de boeg. We zijn bij de Brooklyn Bridge, Wall Street, 9/11 memorial en natuurlijk Armin van Buuren geweest. Met zere voeten gingen we op weg naar Madison Square Garden. Nederland kan met concerten daar echt nog wat van leren. Het was een geoliede machine. Alles ging heel soepeltjes en perfect op tijd zaten we op onze plek. Het eerste uur heeft meneer in een of andere koepel gezeten. Bijna werden we al boos dat hij er niet uit kwam, maar gelukkig maakte hij dat daarna helemaal goed. Het was echt ge-wel-dig. We hebben alleen maar gedanst en om ons heen gekeken. Wat een mensen. We hebben de conclusie getrokken dat wij de enige nuchtere mensen daar waren. Zowel nuchter als in geen alcohol als in geen drugs. Iedereen stond helemaal strak van de pillen. Zonde van je geld, want de show was super mooi. Alle zangers en zangeressen waren ingevlogen om welgeteld 1 minuut te komen zingen. Ook John Ewbank (nee hij ging niet zingen) en Laura Jansen waren van de partij. De terugweg met de metro was een beetje lastig allemaal, dus besloten we een taxi te nemen. In Sex and the city ziet het er allemaal zo makkelijk uit, maar een taxi aanhouden is echt top sport. Uiteindelijk hebben we een taxi gevonden, maar je mag er maar met 4 personen in zitten. Wij waren met 5. De volgende taxi zijn we gewoon ingestapt en deze chauffeur kwam pas bij het uitstappen erachter dat we met zijn vijven waren.
Zaterdag mochten we van onszelf uitslapen, omdat we allemaal niet meer konden lopen. We hadden een volle dag gepland, maar we hebben de helft later verplaatst. We zijn alleen bij de bibliotheek geweest. Wauw. Als wij zo'n bibliotheek hadden, zou ik er gaan wonen. We besloten daarna maar naar huis te gaan, want we waren niet vooruit te branden. Toevallig zijn we op weg naar de metro het station tegengekomen wat ook echt super mooi is. 's Avonds hadden we een boottocht op de planning staan. De tocht naar de pier zal ik jullie besparen, maar hij was lang. De boottrip was super leuk. Het was een avond trip waardoor de skyline van New York helemaal verlicht was. Echt een aanrader. Op de terugweg naar huis waren de metro's weer een beetje lastig. Je zou het niet denken, maar in het weekend met de metro reizen is nog best lastig. We besloten daarom maar de limousine te nemen. Echt een super leuke ervaring.
Zondag zijn we naar het Rockefeller geweest. Daar zijn we helemaal naar boven gegaan waardoor je over de stad kon uitkijken. Hier hebben we even genoten van het uitzicht en zijn toen naar Central Park gegaan. Hier hebben we van die fietsmannetjes gehuurd die ons het park door sjeesden. We hebben voor dat we weggingen besloten een aftermovie te maken waarop we op verschillende locaties dansen. Even voor de 'Friends' fans onder ons. Naast de Brooklyn Bridge, de metro, het vliegtuig staan wij nu ook dansen op film bij de fontein waar de intro van Friends is opgenomen. Ja dat is een doordenkertje. Na Central Park zijn we nog naar het 'Museum of Natural History' geweest. Beter bekend in de volksmond als het museum waar de film 'Night at the Museum' zich afspeelt. Daarna hebben we nog een avondtour gedaan met de bus door de stad wat erg mooi was.
Maandag hielden we shopdag. We zijn weer wezen winkelen op 5th avenue en in Soho wat ook erg leuk was. O ja hier speelt zich ook de titel van mijn reisblog af. Wij genoten er namelijk erg van dat niemand je kan verstaan, waardoor je alles kan zeggen. Maar dat moet natuurlijk een keer fout gaan. Persoonlijk kan ik niet zo goed tegen langzaam lopende mensen. Ik weet dat ik dan in New York niet aan het juiste adres ben. Sommige mensen vinden het echter nodig om eerst over te gaan steken en dan wanneer ze een auto aan zien komen, midden op de weg stil te gaan staan. Niet handig natuurlijk, waardoor ik eruit floepte: OF je loopt door OF je blijft staan. Waarop de mevrouw tegen wie ik dit zei plotseling zei: "Inderdaad." Oeps.
Nou na het winkelen zijn we weer naar het hostel gegaan.
Dinsdag ochtend konden we lekker uitslapen want we hadden alles al gedaan en gezien en we moesten deze dag toch vliegen. Om 11 uur gingen we naar het vliegveld onder het motto 'lekker op tijd'. We waren dan ook uitermate vroeg bij het vliegveld. Zelfs nadat we eerst bij een verkeerde hal hebben gezeten haalden we onze vlucht nog. Niet moeilijk want we zouden pas om 20.00 vertrekken. Rosa vloog al eerder waardoor ook wij eerder met haar mee gingen naar het vliegveld. Na ongeveer drie uur achter een ipad te hebben gezeten, gingen we met vierkante ogen even een rondje lopen en wat drinken halen. Inmiddels was Rosa al weg en was het ongeveer 19.00 's avonds. Op de terugweg van ons rondje kwamen we erachter dat onze vlucht vertraagd was. Hij zou pas om 21.20 vertrekken. Pff. We hebben ons vermaakt met het spelen van spelletjes en om 21.30 konden we eindelijk het vliegtuig in. Veel te laat stegen we op. Onderweg kregen we dikke turbulentie waardoor we allemaal bepaalde neigingen hadden. Na echt een vreselijke vlucht kwamen we aan in Atlanta waar het ijskoud was. Met een shuttle busje werden we naar ons hotel gebracht. Daar aangekomen bleek onze reservering er niet in te staan, waardoor we daar opnieuw moesten betalen. Na een korte nacht (om 2 uur lagen we uiteindelijk pas in bed) stonden we om 6 uur weer op om naar Aruba te vliegen. Lotte en Suzan hebben wat langer kunnen slapen, want die heb ik om 5 voor 7 gewekt door te bonken op de deur. Het busje zou namelijk om 7 uur gaan. Gelukkig zijn ze goed in snel aankleden waardoor we nog mee konden. Op dat vliegveld ging alles vrij soepel en hadden we een prima vlucht terug naar Aruba. Morgenochtend vertrekken we naar Curacao!